657

اینهایی که مینویسم واقعیت های منه. نه برای اینکه شما بخونید و حس کنید من چقدر بدم و ازم بترسید و اینکه بخوام خود واقعی م رو نشونتون بدم. نه. اینها برای خودمه که به کارنامه م رسیدگی کنم. حداقل خودم بدونم چند چند هستم. خودم بدونم اون آدمی که میخام نیستم.

هر روز درون من جنگه. جنگ بین کارهای خوب و بد. از یک طرف در روز از ده تا، چهارتا کار خوب میکنم شش تا گناه میکنم از صبح تا شب. میشه منفی دو. این منفی ها هر روز زیادتر میشه و می چربه به کارهای خوبم. برای همینه که حس میکنم از دورن تهی و استحاله شدم. از یک طرف نشون میدم که پسر مذهبی هستم ولی درونم و اعمالم این رو نمیگه. البته که دوست دارم مذهبی باشم ولی نفسم ضعیف شده. اراده م ضعیف شده.

من کنترل چشم ندارم. خیلی وقته. خیلی وقتها به خانم ها نگاه های سمی و آلوده دارم. نگاه به فیلم و عکسهای برهنه برام سخت نیست. اراده من برای مقابله با گناه عوض شده. روزی بود ک من نگاه به نامحرم نمی کردم. نماز شبم ترک نمیشد. بچه ها پشت سر من نماز میخوندن. ولی الان چی؟ الان کاهل در نماز صبحم. مقید در نگاه نکردن نیستم و خیلی گناهان زیادی که در فضای مجازی و تلگرام و غیره به راحتی انجامشون میدم.به راحتی با هر دختری حرف میزنم. به هر دختری نگاه میکنم.و خیلی کارهای بد که توی فضای مجازی میکنم که اگه بگم شما شرمتون میشه.

شاید از اون اتفاقی که سال 90 تا 92 برام رقم خورد ایجاد شده. من از سن 18 تا الان که 30 سالمه خطاهایی داشتم که خودم میدونم و خدای خودم. بچگی کردم. اشتباه کردم. من برای ازدواج و دوری از گناه به هر دختری پیشنهاد دادم و باهاش حرف زدم به نیت خیر اونم هیچکدوم نشد. توی همین مسیر برای ازدواج گناه کردم. وابسته کردم. وابسته شدم. حرفهای بد زدم و حتی کارهای بد!. نصفش من مقصرم و نصف دیگه ش خانواده م.من پارسال هم یک گناه بزرگ کردم. اونم به قصد ازدواج بود که اخرش به گناه کشیده شد. اگه فردا روزی توی قیامت من رو توی جهنم دیدین تعجب نکنید! چون خودم میدونم چه گندهایی زدم.

من میخام قوی باشم ولی غریزه سرکش جنسی من اجازه نمیده. غریزه عاطفی من اجازه نمیده. من از سن 22 سالگی واقعا زن میخاستم. باید توی همون سن ازدواج میکردم. امروز اگر اون ایمان و تقوای سابق رو ندارم قطعا یک دلیل اصلی ش عدم ازدواجه. تنهاییه. و دیگری نداشتن یک خانواده درست. و اینکه در جامعه ما یک مسلمان واقعی پیدا نشد برای من واسطه گری کنه توی امر خیر. جامعه ای که همه به فکر منافع فردی خودشون هستند تا کمک به دیگران.

من قران دان هستم ولی عامل به اون نه. چون توی زندگیم ضربه خوردم. مخصوصا بعد از اون ضربه دو سال پیش خانم عین که به ایمان و دین من هم ضربه زدندو رفتند. 

من پسر ساده و احساساتی هستم. هر کسی میتونه از من سو استفاده کنه. چون قلبم مهربونه. پسر ارومی هستم. دیشب به این فکر میکردم که توی این جامعه زیادی خوب بودن هم جالب نیست. چون ازت سو استفاده میکنن و فکر میکنن ادم خر و ساده ای هستی. چون فکر میکنن دهاتی هستی.

متاسفانه توی سربازی کلی حرف رکیک و زشت شنیدم. جوری که در نهان خودم هم میتونم بگم. جوری که از شنیدنش بدم نمیاد. چون از بس از اطرافیانم شنیدم یه جورایی عادی شده. و هر چیزی من بهشون تذکر دادم ثمری نداشته.حتی توی فضای مجازی و تلگرام این حرفها رو زدم راحت به جنس مخالف. من آدم ترسناکی هستم. ظاهر مثبت و باطن آلوده به گناه. کسی که از گناه کردن خجالت نمیکشه و رابطه با دختر رو حق خودش میدونه.

ارتباط های مجازی من زیاد بوده. گناهانی که توی این فضا کردم زیاد بوده. من سقوط کردم. این واضحه در من. یک روزی در اوجی. یک روز در حضیض. سقوط من علت داره. اینکه چرا جوونی با ایمان 100 درصد 10 سال پیشش رسیده به ایمان 5 درصد الانش؟ خودم میدونم جوابهاش. همون عدم ازدواج. جوون مجرد دین نداره. ایمانی نداره. 

من درونم نفاقه. تضاد دارم. بین خوب و شر. بین گناه و ثواب. بین بدی و خوبی. شخصیت من حاصل گناه و ثوابه. خروجی این شخصیت نفاقه. من مومن نیستم. من الان ریش هام هم از ته میزنم با ماشین. در حالی که تا قبل خدمت همیشه ته ریش داشتم. من عوض شدم. نمیدونم چرا. 

شاید این پست رو که بخونید نظرتون در مورد مثبت بودن من عوض شده باشه. ولی این قسمت زشت منه. شاید از من بترسید. ولی من این قسمت نهان وجودم هم دارم. چون نمیتونم خودمو گول بزنم. 

خدایا پناهم باش. من غیر از تو کسی ندارم. غیر از تو کسی نمیتونه من رو نجات بده از منجلاب گناه. کمکم کن و نگذار بیشتر سقوط کنم. خدایا شاید اونهایی که الان تقواشون از من بیشتره توی دلشون به خودشون افتخار کنند و بگند خدا رو شکر مثل این پسره نیستیم. خدایا من و ملاک بدی بودن دیگران نذار. خدایا مشکل ازدواجم حل کن. خدایا نگذار ازت دور بشم. نگذار ناامید بشم. خدایا ببخش گناه های منی که اراده ای برای ترک اونها ندارم....